کربلا، صحن و سرای «ظهور» است و برای جنگ حق و باطل، چه جایی بهتر از کربلا؟! میان 2 رود دجله و فرات، عن‌قریب همه خیر، مچ همه شر را خواهد خواباند؛ ان‌شاءالله. برای عشاق، حتمی‌ترین نشانه ظهور، گرمای خاک کربلاست اما شمری اگر نباشد، حضرت آفتاب، از کدام شب روسیاه، انتقام بگیرد؟! نوشتم؛ «شمر»!‌ عاقبت، استکبارجهانی نماینده اصلی «اسلام آمریکایی» را روکرد! کراوات ‌بسته‌های تیغ‌زده، از فرط بی‌عرضگی، جای خود را به آخرین بازماندگان ابوسفیان داده‌اند!» لیبرال ـ دموکراسی آن همه در مدح صلح نوشت تا دست آخر، دست به دامان «عبیدالله» شود! مدینه‌فاضله تروریسم! جامعه بسیار مدنی داعش! و ما تازه رسیده‌ایم به اول روضه؛ پیش‌بینی هم کرده بودیم. دوباره همه چیز سر از کربلا درآورده. شمر، یزید، حرمله... نام گردان‌های حرامیان وهابی است. سیر نشده‌اند از بریدن حلقوم علی‌اصغر(ع) و بازهم می‌خواهند بر صورت تاریخ، زخم بنشانند. مانده‌ام خون امام عاشورا چه کرده که اشرار، این همه کینه دارند از کربلا. آری! ما از موضع قدرت سخن می‌گوییم؛ از موضع انتظار.

 

بیچاره آنکه به جای «خون به آسمان رفته و هنوز بازنگشته»، متوسل به «تیر سه شعبه» می‌شود! بیچاره اوباما که توسل کرده به شمر! به ترور، به غارت، به وحشیگری! اینک استکبار جهانی، شمر خودش را رو کرده! قرون متمادی زدند و رقصیدند و از صلح و خرمهره نوبل نوشتند و خواندند تا دقیقا به همین اراذل داعش برسند! آن همه که بعضی‌ها می‌گفتند «اسلام آمریکایی»، تجسم عینی‌اش در همین خولی و سنان است! زبان‌نفهم‌های قرن بیست‌ویکم! واپسین نوادگان معاویه! شک ندارم که شجره‌نامه سفیانی به ابوسفیان می‌رسد! «الله» اما هنوز «بقیه..‌الله» را رو نکرده! ما انتهای مکر دجال را دیده‌ایم، لیکن آنچه تماشایی‌تر است، نقشه خداست. کسانی که در شام، از بچه‌های مقاومت شکست خوردند، در کربلا با منتقم خون خدا طرفند. فردا میلاد اوست. فردا میعاد ماست. فردا از آن خداست. کدخدا باید هم آخرش با شمر می‌آمد، چرا که خدا آخرش با مردی از تبار سیدالشهدا خواهد آمد. وقتی همه‌چیز برای انتقام مهیاست، یعنی همه‌چیز برای سررسیدن انتظار مهیاست.

 

بین 2 صلوات که دعای مستجاب است، باید دعا کنیم تا آفتاب بزند. خورشید دوازدهم هنوز بر کربلا نتابیده. اینک شمر آمده است، پس اشبه‌الناس به حسین‌بن‌علی‌(ع) هم خواهد آمد.